En son, şarkıcı olarak tanıdığım Umay Umay’a ait bir kitap okudum. Bir kadının âşık olduğu adama yazdığı bir mektup gibi bu kitap. Biraz ağzı bozuk, çünkü acılı ve yalnız bir kadının ağzından çıkıyor sözcükler. Kitabın birkaç yerinde de belirttiği gibi içine atmamış, sözcüklere sığınarak yazmış acısını, yalnızlığını. Yaşanan olaylara inceden dokundurmaları da var. Devrimden, Manisa’da işkence gören çocuklardan, ölüm oruçlarından da dem vuruyor yavaştan. Okunması kolay, derin anlamlar yüklü cümleleri olan bir kitap.
Altını çizdiklerim,
“Ölüyorum, annem bana hiç kızmıyor.” S-35
“Anılarım ölüyor. Aşkım ölüyor. Küçük bir şiir, ölüyor…” S-58
“Artık özgürüm. Öyle yalnızım ki…” S-65
“Kırmızı. Sana, sadece kırmızı demeliyim. Ben başaramıyorum kırmızı. Hatırlamak dışında bir mucizem yok. Bir şeye ve sadece bir kere ağlayarak dans ettim. Oysa hayata bağlanmak için ayağa kalkmıştım.” S-84
Tam da bu kitabı okuyorum ve okuduğum ilk kitabı.. Hoş bir tarzı var ve kitaplarının tasarımlarına bayıldım.
YanıtlaSil