Bizim Büyük Çaresizliğimiz - Barış Bıçakçı

Sebepsiz bir huzur ve tuhaf bir sıkıntı veriyor bana Barış Bıçakçı okumak. Yazdıkları hep kısa olmasına rağmen, sanki satır aralarında daha çok şey anlatıyor bize. Bu kitap ta öyleydi. Annesi, babası vefat eden, abisi ise Amerika’da okuyan Nihal’in, abisinin çocukluk arkadaşı iki adamın yanında bir yıl süre ile yaşamasını konu ediyordu. Nihal kırılgan bir genç kız ama yanında kaldığı Ender ve Çetin aslında ondan daha kırılgan. İki adamın arkadaşlığı ise çok farklı boyutlarda, birbirlerine bağımlı bir yaşam sürmeye alışmışken hayatlarına giren bu genç ve yaralı kızın etkisiyle onlar da değişiyorlar ve tabi ki ateş ve barut yan yana durmakta zorlanıyor. Akıcı ve bir o kadar da hüzünlü bir roman ve ismi çok güzel… Bizim Büyük Çaresizliğimiz…

Altını çizdiklerim;

“Önce aşk vardır. Hatırlamak da, acı çekmek de, sevgilimize vereceğimiz çiçeğin fotosentezi de ondan sonra başlar.” S- 3

“Benden okumak için kitap önermemi isteyenlerin kalbimi de istediklerini sanıyordum. Hala öyle!” S- 31

“Aşk eşitler arasında yaşanır.” S- 57

“Kederden kederiyorum.” S- 104

“Kendisi de sayısız insan tarafından anlatılmış sayısız hikâyeden ibaret olan gerçeği kim bilebilir ki?” S- 144

Arka Kapaktan;

Sıkı bir dostluk... Aslında hikâye onların hikâyesi, Ender'in ve Çetin'in... Günün birinde hayatlarına bir genç kız girer. Şimdi düşünme, hatırlama ve kendini didikleme zamanıdır.

"Nihal'e başından beri olduğumuzdan farklı göründük. Böyle gerekmişti. Koruyucu, kollayıcı, soğukkanlı, ne yap­ması gerektiğini bilen, Nihal düzgün yürüsün, üniversiteyi uzatmadan bitirsin, yaşadığı felaketten makul adımlarla uzaklaşsın diye asfalt döşeyen iki orta yaşlı, deneyimli erkek. Biri göbekli, diğeri kel."

Barış Bıçakçı, bu çağa özgü lâf kalabalığından; dil, duygu, düşünce kirliliğinden paçalarına tek damla çamur bulaştır­madan çıkabilen, şaşırtıcı bir içışığı cömertçe yayan bir ya­zar. Nefes alır gibi, su içer gibi yazıyor