Kardeşimin Hikâyesi - Zülfü Livaneli

Ahmet Arslan aşırı derecede takıntılı, hiçbir canlıya dokunamayan, hayatın gerçeklerinden ve sosyal hayattan kaçarak kitaplarına ve Podima köyündeki evinde kendisine güvenli duvarlar inşa etmiş, burada huzurla yaşayan bir adam. Zaman zaman garip hayaller görüyor ve gördüklerinin gerçek olduğuna inanıyor. Hayatı o kadar tekdüze ve yalnız ki hayalleri bile her sabah aynı şekilde başlıyor. Podima köyündeki bir cinayet vakası ve bunu araştırmaya gelen gazeteci kız ile tanışması ve ona daha önce hiç kimseye anlatmadığı ikiz kardeşi Mehmet’in hikâyesinin masal gibi, edebiyatı son derece güzel şekilde kullanarak, diğer yazarlardan romanlardan alıntılar yaparak anlatmasının romanıydı. Aşk, kıskançlık, takıntı, kibir, ego, heyecan her şey vardı romanda. Edebiyata ve okumaya verilen önemin bu kadar ön planda tutulduğu başka bir roman okumadım. Sonu ise gayet ilginç ve kurgusu çok başarılıydı. Kısacası ben bayıldım, lütfen okuyun, okudukça film izler gibi hissedeceksiniz.

Altını çizdiklerim;

“İnsan soyunun duygularını anlatan, psikolojik derinliklerine inebilen tek bir birikim vardır: O da edebiyat.” S- 20

“İnsanın kaderini bilmesinden daha korkunç ne olabilir? Herkes öleceği günü saati bilseydi, geriye sayım ne kadar zor olurdu, düşünsenize.” S- 31

“Edebiyat, hayatı anlamanın tek yoludur.” S- 84

“Birine âşık olmak, gözü bağlı olarak, bir uçurumun kıyısında yürümek demektir.” S- 108

“Dünyanın en tehlikeli duygusu aşktır. İnsanları felakete sürükler.” S- 169

“Mutlu olabilmenin tek şartı “unutmayı” başarabilmekti.” S- 185

“İnsanın en kötü yalanı, kendine karşı olandır.” S- 222

“Her insan bedeninin çürüyeceğini bilir ve bundan korkar, ama çoğu insanın ruhu gövdesinden önce çürür; nedense bundan kimse korkmaz!” S- 236

Arka Kapakta kitabında içinde de birkaç defa geçen bir cümle kullanılmış…

“Aşk, bir uçurum kıyısında gözü bağlı yürümektir…”