Oblomov - Ivan Aleksandroviç Gonçarov

Oblomov’u okudukça sevdim diyebilirim. Aslında okudukça ben de onun gibi tembelleştim galiba, bu biraz bulaşıcı. Kafası sürekli plan ve programlarla meşgul olan bir adamın yatağından çıkmaması tam bir Oblomovluk değil de nedir? Aslında Olga’ya âşık olduğunda bir şeylerin değişeceğine inanmıştım ama haksız çıktım.

Bu arada en sevdiğim karakter hizmetçi Zahar’dı. Onun o küçük hesapları, içten pazarlıklı hali ve aynı zamanda efendisine olan gönülden bağlılığına bayıldım.

Oblomov yazıldığı yıllarda Rus aristokrasisine bir eleştiri olmuş, en yakın arkadaşı Stoltz ise Avrupa’yı temsil ediyormuş.

Kısacası, genelinde değil ama bazı yerlerinde okurken sıkıldım, ancak sonlara doğru Oblomov’a alıştım ve keyif almaya başladım. Bir de atlamadan geçemeyeceğim bu kitabı Hasan Ali Yücel klasikleri dizisinden temin etmiştim, iyi çeviri kitap okuma zevkini daha da arttırıyor.

Altını çizdiklerim;

“İnsanı, yalnız insanı anlatın bana, insanı sevin” S- 32

“Tuttuğu yoldan dönmemek onun için bütün değerlerden üstündü, adam dediğin bundan belli olurdu ve amaçları ne kadar küçük olursa olsun direten insanlara saygı duyardı.” S- 200

“Aşk komedyasında veya tragedyasında iki oyuncu vardır; hemen her zaman biri ezer, biri ezilir.” S- 284

“İnsan niçin yaşadığını bilmezse günü gününe yaşamakla kalıyor; günün geçmesini, gecenin gelmesini beklemekten başka zevki olmuyor. Bugün nasıl yaşadım, sorusuna cevap vermeden uykuya dalıyor, ertesi gün yine aynı hayat.” S- 286

“Bilgisi olanın para kazanmak hakkıdır.” S- 449

Arka Kapaktan;

Rus edebiyatının hiçbir kahramanı, ne Raskolnikov, ne Mişkin, ne Prens Andrey, eski Rus insanını, hatta bütün Doğuluları Oblomov kadar açıklıkla, en özlü yanıyla temsil etmez. Doğu, belki de ilk defa olarak Gonçarov'un bu büyük eserinde kendi kendini tanımaya, Batı'dan farkını anlamaya başlamıştır.

Oblomov klasik kahramanlar gibi genel bir tip, Don Kişot gibi, Tartuffe gibi insanlığın bir halini göstermekle birlikte, zamanına, çevresine sıkı sıkıya bağlı bir insandır.