Berlin'in Nar Çiçeği - Füruzan

İki çocuğu olan, bu çocuklara hayatını adayan ama sonunda yapayalnız kalan bir Alman bir kadının aynı apartmanda yaşayan bir Türk ailesi ile olan dostluğunun hikâyesiydi. Savaş sonrası Berlin’de ihtiyaçtan dolayı çalışmak için çağırılan bu sebeple orada yaşamaya başlayan Türk Ailelerinin çokluğu ve Almanların onlara bakış açısı detaylıca anlatılmıştı. Aslında yalnızlığın, dostluğun, önyargıların ne denli gereksiz olduğunun romanıydı bu. Berlin’in Nar Çiçeği ismini taktıkları bir bebekle nasıl da içlerinin ısındığının, Türk misafirperverliğinin anlatıldığı romanı zaman zaman içim sıkılarak okudum.  Bazı çocukların büyüdükleri zaman anne ve babalarına karşı neden bu kadar nankör olduklarını düşündüm. Bazen küçücük bir gülümsemenin hayatımızı nasıl değiştirebildiğini okudum bu romanda. Kısacası yıllar sonra böyle yalnız kalmaktan da korktum biraz L Tavsiye ederim, okuyun..

Altını çizdiklerim;

“Tamamlanmamış bir hayat hangi savaşı haklılaştırırdı ki?” S- 51

“İnsanoğlunu ölümsüz kılan tek şey sevgidir değil mi? Sevgiyi tanımamışsak onurlu olmayı da bilemeyiz. Sevginin olmadığı yerde onur diye tanıtılanlar, cimrilik, bencillik hatta kindir.” S- 98

“Miras zengini olmayanlar, zenginliklerini bileklerinde, sabırlarında taşımalılar.” S- 211

“Mutluluğun doruğunda ölmek, yaşanmış acıları bağışlatır insana.” S- 220

Arka kapaktan;

Füruzan, 1988’de ilk kez yayımlandığında altı ay içinde iki kez basılan bu romanında, iki farklı kültürden gelen insanların Almanya’da kesişen, iç içe geçen dünyalarını serimlerken, sevginin, gittikçe daha da kararan çağımızda bile, birleştirici gücünü hala koruduğunu bir kez daha müjdeliyor.