Sineklerin Tanrısı - William Golding

Issız bir adaya düşen çocukların yaşadıklarını anlatan Sineklerin Tanrısı’nı okumaya başladığımda ne güzel bir hikâye diye düşünüyordum. Bitirdiğimde ise içimde bir huzursuzluk vardı. Başroldeki dört çocuk, aralarındaki kutuplaşma, iyiler ve kötülerle, demokrasi ve faşizm savaşını okuyacağımı hiç düşünmemiştim. Jack, Ralp, Domuzcuk ve Simon.. Vahşetin hep büyüklere özgü bir dürtü olduğunu düşünür insan, ama hayır, yaşları altı ve on iki arasında değişen bu küçük bireylerde de aynı dürtüler var. Medeniyet bu dürtülerimizi kontrol altına almamızı sağlıyor sadece. Ve korku, öyle şeyler yaptırıyor ki insana. Kitabın önsözünde olan çevirisini Mina Urgan’ın notunun son bölüme alınması yerinde olmuş, en az kitap kadar çarpıcı bilgilere sahip. Kitapta hemen her şey sembolik, kazığa geçirilmiş domuz kafası, çocukların yüzlerini boyayarak kendilerine aslında bir maske yapmaları, ateşin ve dumanın hep olması gibi…

Nobel Edebiyat Ödülüne sahip olan bu romanın okullarda ders niteliğinde okutulması boşuna değil. Yaşadığımız şu günlerde okumak için seçtiğime çok mutluyum. Dönüp dönüp tekrar okumayacak olsam da hissettirdiklerini unutmamak için kitap rafımda hep gözümün önünde tutacağım romanlardan birisi olacak. Gerçekleri bu kadar net görüyorken, anlamı benim için çok daha büyük oldu.  

Altını çizdiklerim;

“Düşünce değerli bir şeydi, sonuçlar veren bir şeydi.” S- 91

“en büyük düşünceler en basit olanlardır.” S- 158

“Yüzlerini gizleyen boyaların, onlara vahşi olmak özgürlüğünü bağışladığını öyle iyi anlıyorlardı ki!” S- 212

Arka Kapaktan;

Sineklerin Tanrısı’nda gördüğümüz ıssız ada da yeryüzünün cennetlerinden biridir. Çocuklar da bu adanın, okudukları Mercan Adası’na çok benzediğini söylerler. Ne var ki, başlangıçta bunu hiç sezinlemediğimiz halde, atom çağının çocukları, bu güzelim adayı her açıdan bir cehenneme çevireceklerdir.