Bukre - Kahraman Tazeoğlu

Okuduğum ilk Kahraman Tazeoğlu kitabıydı Bukre. Selim ve Bukre’nin arkadaşlığını çok sevdim. İnsanın hayatta böyle dostları olsa ne güzel olurdu diye düşünmeden edemedim. Bukre’nin hayatına giren Cem ve onunla yaşadıkları, Selim’le olan ilişkisi ve özellikle aşk, ayrılık üzerine hayatı sorgulamaları çok güzeldi.

Kitabın içinde Bukre’den sonra farklı öykülerin serpiştirilmesi ve son öyküde hepsinin bağlanması güzeldi. Altı çizilecek o kadar çok cümle vardı ki, bazen bu aforizmaları takip edemediğim için aynı cümleyi bir daha okumak durumunda kaldım. Bazıları gerçekten hoşuma giderken bazılarını da biraz zorlama gibi hissettim.

Genel olarak kısa sürede okunabilecek keyifli bir kitap olduğunu düşünüyorum.

Arka kapaktan;

Güzellik, bakmayı bilen gözdedir sevgilim. Artık kendime layık olanı seçebiliyorum sayende. Bir insanın gözlerine bakıp, kalbini görebiliyorum her seferinde. Eskisi gibi değilim. Neden mi senden çok daha öndeyim? Herkesin dünyası kendi gördüğü kadardır sevgilim. Sen önüne bakarken, ben uzakları ezberledim. Sen olup bitenlerle ilgilenirken, ben olmayanın izindeydim.

Çivi çiviyi sökermiş, yalnızlığı kanatan hüzünlü şarkılar, yalnızlığa iyi gelirmiş. İşte ben bu şekilde hayata karşı direndim. Keşke bana akıl vereceğine, aklımı alacak kadar beni sevseydin. Ben, bir çocukluk edip büyüdüm işte! Sen büyümüşsün ama doğmamışsın bile. Ben, senin doğrundum sevgili. Ötekiler gelip geçerdi. Sen doğru olanı değil, geçerli olanı seçtin. Terk etmek kazanan olmaya yeter zannettin.

Bana, bir veba busesi bırakıp gittin; bak şimdi yerini başkaları aldı. Bu aşkın vebası sende, busesi bende kaldı. Seçtiğin yolda sana mutluluklar diliyorum. Unutmak alışmaktır. Unutursun demiyorum… Ama alışacaksın biliyorum.